De laatste mooie dag van het jaar. Op een terras aan een plein midden in de stad zitten een man en een vrouw die elkaar net hebben leren kennen. Met hoge snelheid rijdt een geldwagen in op het winkelende publiek en ramt de gevel van een café even verderop. Een explosie volgt. Dan barst de hel pas echt los. Onder hun tafeltje wachten de man en de vrouw in elkaars armen op de dood, die niet komt.
' Ze zullen denken dat we engelen zijn is prachtig; ik zeg het maar meteen. Van meet af aan werd ik meegezogen in een wereld die breed en met een daverende klap begint, maar gaandeweg steeds nauwer wordt, eng en verstild, tot ik, net als Alfred, opgesloten raakte in zijn hoofd.'
Trouw'Natter houdt al te grote sentimentaliteit en grote woorden doeltreffend op afstand. Tegelijkertijd creëert hij een gevoel van toenemende melancholie die in de slotpagina's als een golfslag over me heen spoelde.'
De Groene Amsterdammer'De roman lees je in één adem uit, zo veel spanning en vaart zit er in dit verhaal. […] De reconstructie van de aanslag is briljant beschreven, maar het mooist is de authentieke typering van de autistische jonge mensen die Alfred zo graag wil beschermen maar daar jammerlijk in mislukt.'
Nederlands Dagblad'Dit is het soort boek waarvan we steeds hopen dat er nog vele van zullen verschijnen dit jaar.' – Hebban 'Een heerlijke pageturner'
VPRO Gids'OVERDONDEREND'
Nouveau'Intrigerend en surreëel.'
HP/De Tijd