Het indringende verhaal van een bevlogen officier
Gabriëlle Hoppenbrouwers is officier van justitie. De wereld achter spraakmakende krantenberichten komt dagelijks in haar werk voorbij: jeugdcriminaliteit, roofovervallen, zedenzaken en ernstige verkeersongevallen.
In Familiezaken schrijft ze over hoe het er in de rechtszaal aan toegaat, de moeilijke gesprekken die ze voert met nabestaanden en de vaak schrijnende familieomstandigheden van jonge verdachten. Maar een officier van justitie is ook een mens. Wanneer haar broer ongeneeslijk ziek blijkt te zijn, zet dat voor haar zelf de verhoudingen in haar eigen familie in perspectief. Een confronterende ervaring, die haar terugvoert naar de vroege dood van haar vader.
In Familiezaken schrijft Hoppenbrouwers open en eerlijk over hoe haar werk en persoonlijk leven voortdurend met elkaar vervlochten raken – haar alleenstaand moederschap en de volle werkdagen, het verlies van haar broer en de zware delicten waar ze mee te maken krijgt. Een ontroerend, indringend en herkenbaar verhaal van een bevlogen officier.
| ISBN: | 9789400407770 |
| NUR: | 320 |
| Type: | E-book |
| Auteur(s): | Gabriëlle Hoppenbrouwers |
| Prijs: | 9,99 |
| Aantal pagina's: | 224 |
| Uitgever: | Thomas Rap |
| Verschijningsdatum: | 25-03-2021 |
Gabriëlle Hoppenbrouwers (1971) besloot na een stage bij het nos-journaal haar baan als officier van justitie op te zeggen en aan de slag te gaan als redacteur-verslaggever bij TV Gelderland en vervolgens als redacteur bij EenVandaag . In 2009 ging ze terug naar het Openbaar Ministerie als officier van justitie bij het arrondissementsparket Amsterdam. Vanaf 2018 is ze werkzaam op de afdeling High Impact Crime bij parket Midden-Ne
Toen ik in juli 2019 zou worden geïnterviewd voor het magazine van Het Financieele Dagblad, fd Persoonlijk, vond ik dat best spannend. Helemaal toen vlak voor de verschijning in september bleek dat het interview meerdere pagina’s zou beslaan en bovendien het coverartikel zou worden. Het gesprek vond plaats vlak nadat mijn broer, na anderhalf jaar ziek te zijn geweest, was overleden. Ik kon niet anders dan me kwetsbaar opstellen, ik wilde ook niet anders.
Voor- en tegenspoed vormt de mens. Precies dat wil ik laten zien in de blogs die ik sinds enkele jaren schrijf, en dat wilde ik dus ook in het interview. De bagage die het leven je geeft, neem ik in mijn werk mee. Want officieren van justitie zijn, net als iedereen, mensen met levensbagage. Ik kreeg ongelooflijk veel positieve reacties op het artikel. Toch blijven de negatieve opmerkingen altijd méér hangen. ‘Stressbestendig ben je niet, te lezen na de dood van je broer.’ Een reactie die wat mij betreft zwaar onder de gordel was. Erop reageren heeft geen zin, daarmee lok je enkel meer reacties uit.
Toen ik onderweg was naar mijn uitgever om het contract voor dit boek te tekenen, realiseerde ik me dat ik het eigenlijk best een ding vond. Er biggelden tranen over mijn wangen, omdat ik me realiseerde dat ik het niet kon delen met mijn overleden vader en broer. Wat zouden ze ervan hebben gevonden?
Zouden ze trots geweest zijn? Toen het contract eenmaal was getekend, was ik zélf trots en deelde ik het nieuws op social media. Maar ik twijfelde enorm over het plaatsen van een bericht op Twitter, omdat ik dat platform al langer ervaar als een plek van beroepsklagers, van mensen die altijd commentaar hebben, nooit iets goed vinden en het liefst anoniem anderen kwetsen en onderuithalen. Wilde ik het risico lopen dat mijn dag verpest werd door dit soort mensen?
Een paar jaar geleden deed ik voor het Openbaar Ministerie Amsterdam als persofficier de woordvoering in het strafproces tegen meerdere verdachten die op social media Sylvana Simons hadden beledigd en bedreigd. De zaak kreeg heel veel media-aandacht. Het was niet niks wat Sylvana allemaal over zich heen had gekregen. Ook ikzelf werd bij die zaak geconfronteerd met onaardige opmerkingen. Ik werd geïnterviewd door Nieuwsuur en verhaspelde per ongeluk twee uitdrukkingen. Ik zei: ‘Met deze zaak willen we een signaalfunctie afgeven aan de mensen die continu achter hun laptop zitten en reacties geven.’ Nieuwsuur zette uitgerekend dat stukje van het interview online en quootte letterlijk mijn verhaspelde woorden.
